Kimse bilmiyor…

Dinle.. taktım da biraz kendisine. Şu an bu satırlar yazılırken kulağımda çınlayan tek ses…

İçim çok sıkılıyor, öyle böyle değil. Her şeyden ve herkesten uzaklaştım ama yeterli değil, sanki daha da uzaklaşmam gerek. Üzerimde bir lanet varmış gibi… Kime gitsem, kime açsam kendimi hep yara bere içindeyim. Ne bir yara bandına sahibim ne de pansumana koşanım var, ilk yardım çağrısında bulunduklarım da hep ulaşılamayanlarda…

Çok ağlıyorum, uzun zamandır ağlayamadıklarımı biriktirmişim de pıt pıt döküyorum sanki. Kimse bilmiyor ama inan çok yalnızım… Bir de gerçekten çok yorulmuşum. Hangi ara bu kadar yoruldum? Neden yoruldum? Ne için, kim için kendimi bu kadar çok yordum? Cevap koca bir hiç! Hep hiçin peşinde koşup yoruldum. Kalbim inanılmaz acıyor inan kimse farkında değil. Ve kimsenin umrunda da değil. Neden olsun ki di mi? 🙂 Bilmem, belki de ben o kimseleri çok umursadığım için azıcık da olsa umursanma beklemişimdir… O kimselerin üzerine çok düşünce onlar da belki az biraz üzerime düşerler diye beklemişimdir, bekledim de, artık beklemiyorum tebrikler… Hepinize kocaman alkışlar… Beni yıkmayı güzel başardınız, sağlam yıkıldım. Teşekkürler..

Kendimi her şeyden ve herkesten uzaklaştırdım demiştim ya, instagramla vedalaşalı da aylar oldu. İyi ki de oldu! Allah gerçekten belasını versin o platformun. Umarım bir gün tüm bu teknoloji totolarda patlayacak kıvamda tersine döner. Nefret ediyorum sahteliklerinizden, boş işlerinizden, kırdığınız kalpleri onarmaya çalışmak yerine boş boş kovalamalarınızdan, ava çıkıp av olmanızdan, memnuniyetsizliğinizden, aç gözlülüğünüzden, doymak bilmeyen nefsinizden, rahatın size felaket bir şekilde batmasından… Her şeyinizden tiksiniyorum. Sayenizde ‘Güven’ benim için Vedat Türkali’nin güzel eserinden başka hiçbir anlam ifade etmeyen anlamsız bir kelime sadece. Elinize, yüreğinize sağlık…